05.05.2020
Temat: Doskonalenie skipów i startu niskiego.
Dzień dobry,
Start niski – jest jedną z czterech cech charakterystycznych dla biegów krótkich. Zawodnicy stosują start niski we wszystkich biegach sprinterskich – 100 m, 200 m, 400 m. Po komendzie „gotów” ciało posiada cztery punkty podporu, z których każdy przypada na jedną z kończyn. Start niski wykonuje się z bloków startowych. Ścianka przednia bloku – dla nogi wykrocznej – oddalona jest od linii startowej około dwóch stóp, odchylona do tyłu pod kątem 60 stopni. Ścianka bloku tylnego – dla kończyny zakrocznej – oddalona jest od linii startowej około 3 stóp, przyjmuje ułożenie prawie prostopadłe.
Po komendzie „na miejsca” sprinter przyjmuje takie ułożenie ciała, w jakim mógłby pozostać utrzymując stan dużego rozluźnienia mięśniowego, a które pozwoliłoby w sposób łatwy przejść do pozycji następnej – poprzedzającej wybieg. Ciało biegacza posiada więc 5 punktów podporu, z których dwa przypadają na dolną kończynę zakroczną ( kolano i palce ), dwa na ręce i jeden na nogę wykroczną ( palce ). Przednie części stóp obu kończyn są oparte o ścianki bloków, a zarazem o podłoże ( palce ). Dłonie oparte o podłoże na szerokość barków – kciuk i palec wskazujący, wyraźnie rozwarte ułożone są przed linią startową, pozostałe palce są również wyprostowane, ale zwarte. Głowa w przedłużeniu tułowia, wzrok skierowany swobodnie przed siebie.
Po komendzie gotów biegacz ruchem spokojnym przenosi ciężar ciała bardziej na ręce, unosi biodra do wysokości łopatek lub nieznacznie wyżej, ugina nieco kończyny górne w stawach łokciowych, śródstopie nóg opiera zdecydowanie o ścianki bloków, głowę opuszcza luźno ku dołowi, wzrok kieruje także w dół. W ten sposób obniża środek ciężkości ciała, stwarza dogodne warunki do „ błyskawicznego wyjścia z bloków” przy utrzymaniu odpowiednio dużego pochylenia tułowia w pierwszych krokach po starcie.
Biodra winny być uniesione tak wysoko, by kąt między udem a podudziem nogi wykrocznej zbliżony był do kąta prostego (w przypadku rozstawienia bloków na długość jednej stopy kąt będzie nieco rozwarty). W chwili oczekiwania na strzał kończyny górne winny być nieco ugięte w stawach łokciowych, przyspieszy to czynność odbicia, która ograniczy się do wyprostu kończyn.
Efektywność wykonywania poszczególnych elementów techniki startu niskiego zależy od sprawności i siły kończyn dolnych i górnych. Bezpośrednio po strzale ręce jako pierwsze odrywają się od podłoża, silnie odpychają górną część tułowia, zapoczątkowując jego ruch ku górze. Dalsze unoszenie tułowia odbywa się głównie dzięki mięśniom grzbietu. Słabe odbicie z rąk zmusza mięśnie grzbietu do zbyt wczesnego włączenia się do pracy, co jest czynnością niekorzystną.
Bezpośrednio po strzale, równocześnie z odepchnięciem rąk od podłoża, głowa wykonuje energiczny ruch w przód ku górze.
Technika wykonania startu niskiego uzależniona jest bardzo znacznie od stopnia osiągniętej psychofizycznej koncentracji. Czas ok. 2 sekund od momentu wypowiadania komendy „gotów” – do strzału najbardziej odpowiada wszystkim startującym, a czas trwania w bezruchu po komendzie „gotów” ok. 1 sekundy – jest dla startujących odpowiednio długi dla uzyskania pełnej psychofizycznej koncentracji. Wyraźne skrócenie lub wydłużenie tego czasu obniża optymalne warunki do wykonania wybiegu.
Proszę o zapoznanie się z filmem szkoleniowym finansowanym przez ministerstwo sportu i turystyki. Filmik przedstawia ćwiczenia specjalistyczne do startu niskiego, ćwiczenia poprzez które dążymy do osiągnięcia celu głównego dzisiejszego tematu.
https://www.youtube.com/watch?v=PICVjQP-6qU
https://www.youtube.com/watch?v=upU2HwAmaJ8
Dziękuję za uwagę
Tomasz Jaroszkiewicz