Temat: Powtórzenie wiadomości.

Celem dzisiejszej lekcji jest powtórzenie i utrwalenie wiadomości.

Aby właściwie przygotować się do sprawdzianu, który odbędzie się za tydzień proszę powtórzyć i przeanalizować z notatek i zamieszczonego materiału  następujące treści:

1. Charakterystyka ras koni.
   

   15 ras koni, które powinieneś znać

   

   Źródło tła: www.youtube

   Każdy, kto kiedykolwiek miał styczność z końmi, jest w stanie wymienić chociaż jedną rasę konia. Okazuje się, że zdecydowanie wszyscy znają konie czystej krwi arabskiej (potocznie: araby) – ze względu
   na popularność i medialność aukcji, odbywających się m.in. w naszej polskiej Stadninie Państwowej
   w Janowie Podlaskim. Kolejnym okazują się konie fryzyjskie, które często pojawiają się w filmach jako konie mrocznych postaci (np. Nazgule z Władcy Pierścieni), konie pełnej krwi angielskiej (tzw. folbluty), znane ze startów w wyścigach czy mustangi, kojarzone z marką samochodową, które są także częstym bohaterem filmów i bajek o akcji osadzonej w Ameryce Północnej (wszelkie westerny czy disney’owski Mustang z Dzikiej Doliny).

   Co jednak z pozostałymi rasami? Dzisiaj postanowiliśmy się więc pochylić nad takim prostym tematem, jakim są rasy koni. Mamy nadzieję, że dzięki naszemu artykułowi nieco uzupełnicie swoją wiedzę 🙂

   

   Źródło: smithsonianmag.com

   Polskie rasy

   Polacy od wieków swoją historię wiązali z końmi i ich hodowlą, ta jednak była utrudniona ze względu
   na burzliwe losy naszego kraju. Dopiero po wojnach napoleońskich, w 1816 r. car Aleksander I wyraził zgodę na założenie pierwszej stadniny państwowej – w Janowie Podlaskim, gdzie rozpoczęła się polska hodowla konia arabskiego.

   W 1939 roku Polska zajmowała 5 miejsce w świecie pod względem ilości koni, a ich liczba sięgała niemal
   4 milionów sztuk. II wojna światowa spowodowała jednak nieodwracalne straty.

   Do końca lat 80-tych w Polsce hodowla koni wierzchowych koncentrowała się głównie w stadninach państwowych. Z początkiem lat 90-tych coraz więcej koni, które pojawiały się na hipodromach, pochodziło ze stadnin prywatnych, co szczególnie widoczne było w dyscyplinie ujeżdżenia i skoków. Dziś jest to dla nas już normą, że koni szukamy w stajniach prywatnych, a także korzystamy z prywatnych stacji ogierów.

   Konik polski

   To jedna z najstarszych polskich ras, której przodkiem jest dziki tarpan.

   Źródło: dailymail.co.uk

   Historia: Do końca XVIII lesiste tereny Wschodniej Polski, Prus i Litwy zamieszkiwały tarpany. W 1780 r. odłowiono je i umieszczono w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich (okolice Biłgoraja), z którego ćwierć wieku później trafiły w ręce okolicznego chłopstwa. W 1936 r. prof. T. Vetulani rozpoczął pracę nad odzyskaniem rasy, prowadząc je w warunkach rezerwatu Puszczy Białowieskiej i korzystając z koni sprowadzonych z Biłgoraja. Niestety w trakcie II wojny światowej hodowla została zniszczona, a część koni wywieziono na teren Niemiec. Kilka koników udało się jednak ocalić – w 1949 r. przewieziono do Popielna, gdzie prace nad rasą – badania naukowe oraz hodowlę kontynuuje się do dziś. To właśnie tam prowadzi się dwa typy ich hodowli:

   • hodowlę rezerwatową – niewielkie stado utrzymywane jest w warunkach zbliżonych do naturalnych – całoroczny wypas na dużym obszarowo terenie (hodowle w Polsce: Popielno, Roztoczański Park Narodowy);
   • hodowlę stajenną – zwierzęta przebywają w boksach w stajni z naprzemiennym wypasem na ograniczonym terenie (hodowle w Polsce: Popielno, Stadnina Koni Racot, Dobrzyniewo, Stado Ogierów Sieraków);

   Charakterystyka budowy: Prymitywne, małe, o krępej budowie ciała, bardzo mało wymagające pod względem żywieniowym, słynące przy tym z wytrzymałości, siły i dobrego zdrowia. Głowa: lekka, o raczej prostym profilu i szerokim czole, szyja: nisko osadzona, szeroka, krótka i prosta, uszy: grube, niezbyt duże, łopatki: zwykle ustawione pionowo, krótkie, kłoda: raczej wydłużona, grzbiet: bywa łęgowaty, klatka piersiowa: głęboka, brzuch: pojemny, często obwisły, zad ścięty, kończyny: krótkie, suche, często o nieprawidłowej postawie, kopyta: mocne i nieduże, grzywa i ogon: o grubym, gęstym i szorstkim włosiu, sierść: raczej gęsta.

   Wzrost: 134-136 cm

   Maść: myszata, niewielkie rzadko występujące odmiany, charakterystyczna pręga wzdłuż kręgosłupa na grzbiecie (jak u konia prymitywnego), bywa że pojawiają się pręgi na stawach skokowych oraz na nadgarstkowych;

   Koń huculski

   Prymitywne górskie konie, o energicznych chodach, głównie wykorzystywane jako zwierzęta juczne, ale także na dłuższe wyprawy wierzchem – rajdy/wycieczki konne. Zawsze ceniono ich odporność, siłę oraz wytrzymałość. Konie te dobrze wykorzystują paszę.

   Źródło: web2.mendelu.cz

   Historia: Koń huculski wywodzi się z terenów Bukowiny i Karpat Wschodnich, które zamieszkiwali huculi – ruscy górale, żyjący z hodowli, pasterstwa i prac leśnych. Prymitywna hodowla była skoncentrowana w lasach, a na połoninach konie żyły półdziko. W czasie I Wojny Światowej, ze względu na wzrastające zapotrzebowanie na konie, wiele zwierząt sprowadzano z zagranicy, stąd istniejące konie krzyżowano nawet z końmi mającymi wśród przodków konie arabskie. Po zakończeniu I wojny światowej pogłowie hucułów podzielono pomiędzy Polskę, Czechosłowację, Węgry oraz Rumunię, a hodowlę otoczono opieką. W 1924 r. powstał Związek Hodowców Koni Rasy Huculskiej i rozpoczęto rejestrację klaczy rozrodowych. Obecnie istnieją hodowle hucułów w:

   • Polsce: Stadnina w Gładyszowie i Odrzechowej;
   • Rumunii: na Bukowinie;
   • Słowacji: Stadnina w Topolczankach;
   • na Ukrainie.

   Charakterystyka budowy: krępe ciało, często przebudowane, kark: krótki, głowa: długa, sucha, szyja: krótka, silna, łopatki: krótkie, strome, ale silne, kłoda: szeroka, głęboka i długa, grzbiet: mocny, zad: zwykle odrobinę ścięty, kończyny: krótkie, suche, silne, kopyta: małe i mocne, sierść: gęsta. Często pojawiają się wady stawów skokowych.

   Wzrost: 135-140 cm

   Maść: myszata, kara, rzadziej kasztanowata czy srokata – w większości hucuły posiadają pręgę grzbietową i pręgowanie kończyn;

   Ciekawostka: co roku w SK Gładyszów odbywa się impreza zwana „ścieżką huculską”, która polega na sprawdzeniu hucułów na specjalnie przygotowanej trasie z przeszkodami.

   Koń małopolski

   Eleganckie, a jednocześnie wytrzymałe konie o wydajnych chodach.

   Źródło: horsegroomingsupplies.com

   Historia: Na Polską hodowlę koni od zawsze ogromny wpływ miały konie orientalne (w większości arabskie), praktycznie od początku XVIII wieku. Hodowla polskich angloarabów ma za sobą wieloletnią historię, którą poprowadzono własnym torem: rodzimą populację klaczy (głównie małych prymitywnych koni chłopskich, które wywodzą się od konika polskiego) uszlachetniono ogierami z krajów Orientu (perskimi, arabskimi, turkmeńskimi czy tureckimi). W XIX wieku do polskiej hodowli wprowadzono również konie szczepów austro-węgierskich (tj. Shagya, Furioso, Amurath, Girdan, Gazlan, Dahoman) oraz pełnej krwi arabskie i angloarabskie. Ostatecznie uzyskano konia, którego dziś popularność stale rośnie – konie małopolskie chętnie są wykorzystywane zarówno do rekreacji, jak i różnego rodzaju dyscyplin jeździeckich – skoków, ujeżdżenia, sportowych rajdów konnych (nigdy jednak na poziomie profesjonalnym), ze względu na ich wszechstronność.

   Charakterystyka budowy: średnia i sucha konstytucja, głowa: mała, szlachetna, zbliżona do tej występującej u koni arabskich, szyja: długa i ładnie uformowana, kark: lekki, łopatki: nierzadko strome, kłoda: niezbyt szeroka i głęboka, dosyć długa, kłąb: wyraźnie widoczny, grzbiet: często słaby, zad: dobrze umięśniony i lekko ścięty, kończyny: długie, suche, czasem zbyt lekkie. Często spotyka się wady kończyn dot. ich budowy i ustawienia.

   Wzrost: 158-165 cm

   Maść: występują wszystkie maści;

   Koń wielkopolski

   Zostały wyhodowane z myślą o dyscyplinie ujeżdżenia, skoków i powożenia, a przy większej domieszce pełnej krwi angielskiej nawet i do WKKW.

   Źródło: horsebreedspictures.com

   Historia: Rasa uformowała się na terenie zaboru pruskiego na bazie koni trakeńskich i wschodniopruskich oraz niektórych ras niemieckich koni półkrwi np. hanowerskich, berbeckich, oldenburskich, meklemburskich – jej początki sięgają XIX wieku. Głównymi ośrodkami hodowli były: Gniezno, Sieraków i Starogard. Po zakończeniu II wojny światowej dzięki części koni pozostałej na terenie Mazur hodowano pod nazwą konia mazurskiego, podobnie na terenie Wielkopolski, gdzie nazwano ją rasą poznańską. W 1962 r. połączono obydwie odmiany i nadano jej wspólną nazwę – wielkopolskiej.

   Obecnie hodowlę koni wielkopolskich prowadzi się w hodowlach państwowych: Liskach, Rzecznej, Plękitach, Posadowie, Racocie, Pępowie, Mieczownicy, a także prywatnych.

   Charakterystyka budowy: głowa: szlachetna i sucha, szyja: długa, prawidłowa i poprawnie osadzona, łopatki: długie, kłoda: zwięzła, nie przesadnie szeroka, ale głęboka, zad: dobrze umięśniony, mocny i ścięty, kończyny: solidne, suche stawy i ścięgna, pęciny: długie.

   Wzrost: 165 cm i więcej

   Maść: wszystkie maści podstawowe (kasztanowata, gniada i kara);

   Ciekawostka: Ogiery dopuszczane do hodowli przechodzą 100-dniowy test lub są oceniane na podstawie prób dzielności w dyscyplinach: ujeżdżenia, skoków, WKKW lub powożeniu zaprzęgami jednokonnymi. Klacze za to są poddawane polowej lub stacjonarnej próbie wierzchowej, ewentualnie polowej próbie zaprzęgowej. Jak dotąd jedne z najlepszych wyników Polaków dotyczyły również tej rasy – w 1980 r. podczas Igrzysk w Moskwie 10 miejsce w dyscyplinie skoków wywalczył wielkopolski Helios pod Józefem Zagorem, a w dyscyplinie ujeżdżenia 1998 r. Anna Bienias i wielkopolski Celbant zajęli 22 miejsce podczas Mistrzostw Świata w Rzymie, podobnie wałach Martini (wlkp), który wraz z Beatą Stremler pojawił się podczas Igrzysk w Londynie w 2012, gdzie zajęli 38 miejsce.

   Koń śląski

   Silne, masywne konie, o łagodnym temperamencie i wydajnych, eleganckich chodach, dzięki czemu są chętnie użytkowane w dyscyplinie powożenia.

   Źródło: horseforsalepoland.weebly.com

   Historia: Konie śląskie powstały głównie dzięki krzyżowaniu klaczy szlachetnych ze Śląska z oldenburskimi i wschodniofryzyjskimi ogierami (bardzo masywne rasy). Proces ten rozpoczął się w dwóch państwowych stadach ogierów: w Książu i w Lubiążu. Na przełomie XIX/XX wieku ukształtowano konia w typie konia oldenburskiego, choć o nieco bardziej suchej i szlachetnej budowie.

   Po zakończeniu II wojny światowej rasę podtrzymano poprzez systematyczne dolewanie krwi koni oldenburskich do hodowli. Konie te były chętnie stosowne w rolnictwie oraz przy kopalniach, stąd rasa ta przetrwała na Śląsku, a także stała się popularna w południowo-wschodniej części kraju.

   Wkrótce Komisja Księgi Stadnej tej rasy wydała postanowienie o tym, że koń śląski będzie hodowany w dwóch kierunkach:

   • starym typie – z myślą o zachowaniu konia w starym typie (w rodowodzie dopuszcza się w trzecim pokoleniu do 4 przodków pełnej krwi angielskiej);
   • nowym typie (do 6 przodków pełnej krwi angielskiej w trzecim pokoleniu);

   Charakterystyka budowy – stary typ: masywne, proporcjonalne ciało, głowa: koścista, duża i ciężka, dopuszcza się profil garbonosy, ganasze: duże i wyraźnie widoczne, szyja: długa, mocno umięśniona, tak samo kłoda, zad: łagodnie skośny, wręcz prosty, szeroki i umięśniony, kończyny: o szerokich nadpęciach i suchych stawach, kopyta: duże, ale proporcjonalne do całej sylwetki.

   Charakterystyka budowy – nowy typ: w typie wierzchowym, lżejsze, bardziej szlachetne niż stary typ, głowa: bardziej delikatna, szyja: dłuższa i zgrabniejsza, bardziej skośna łopatka i zad.

   Wzrost: 160-170 cm

   Maść:  gniade, ciemnogniade, skarogniade i kare, rzadko spotykane siwe;

   Inne rasy

   Achał-tekiński

   Źródło: pferde-der-erde.com

   Historia: Potomek konia turkmeńskiego, znany i doceniany szczególnie w Chinach. Chartakteryzuje go wydajny ruch – ma szczególne predyspozycje do galopu, często potrafi poruszać się inochodem i töltem.

   Charakterystyka budowy: o szlachetnej posturze, głowa: o prostym profilu, szyja: jelenia, łopatki: średniej długości, czasem stromo ustawione, klatka piersiowa: dość płytka i szczupła, kłąb: wyraźnie zaznaczony, zad: ścięty, kończyny: długie, czasami występują wady postawy, kopyta: twarde, sierść, grzywa i ogon: jedwabiste, miękkie i delikatne.

   Wzrost: 150-160 cm

   Maść: często kasztanowate, bułane, gniade z wyraźnym miedzianym połyskiem oraz kare i siwe;

   Ciekawostka: W starożytności zwano je końmi „krwawo pocącymi się” bądź „niebiańskimi końmi”. Mówi się, że „krwawy pot” mógł być spowodowany pasożytami bytującymi w wodzie spożywanej przez te konie i powodującymi czerwone zabarwienie potu bądź był to wynik wysiłku, który sprawiał, że pękały naczynia krwionośne pod bardzo cienką skórą. Jednak ile w tym prawdy? Kto wie 🙂

   Albino

   Ich cechą charakterystyczną jest brak pigmentu w skórze, dzięki czemu ich sierść oraz grzywa są jasne – białe bądź lekko żółte. Pigment znajduje się za to w tęczówce oka, co powoduje, że konie albino mają jasnoniebieskie oczy, ale nigdy czerwone. To właśnie sprawia, że konie rasy albino wcale nie są typowymi albinosami (albinos = maść konia).

   Źródło: pinterest.com

   Historia: Za założyciela rasy uważa się ogiera westernowego Old King, mającego w swoim rodowodzie konie rasy Morgan i arabskie. Ogier ten wyróżniał się tak naprawdę jedynie charakterystycznym umaszczeniem. Dziś rasa Albino jest wyłączona z ksiąg hodowlanych w większości krajów, jednak w USA istniejący od lat 40′ związek hodowlany traktuje umaszczenie jako cechę pierwszoplanową.

   Charakterystyka budowy:  konie w typie westernowym, głowa: średniej wielkości, sucha, oczy: jasnoniebieskie, jasnobrązowe lub rzadziej ciemnobrązowe, pysk: jasny, szyja: dobrze zbudowana, łopatki: strome, tułowie: zwięzłe, zad: umięśniony, kopyta: często słabe.

   Maść: skóra jasnoróżowa, sierść, ogon oraz grzywa od urodzenia białe lub jasnożółte.

   Ciekawostka: Albino są rzadką rasą, użytkowaną i hodowaną jako konie do ceremonii dworskich w takich krajach jak Anglia, Niemcy czy Hiszpania.

   Często mylone bywają ze sobą trzy rasy, które zasłynęły w świecie ujeżdżenia: konie andaluzyjskie, lipicańskie oraz luzytańskie. Są to trzy zupełnie inne rasy, które oczywiście mają wspólną historię oraz cechy, predysponujące je właśnie do dyscypliny ujeżdżenia. Mamy nadzieję, że poniższe opisy rozjaśnią Wasze wątpliwości 😉

   Koń andaluzyjski

   Źródło: comequestrianfromcrete.wordpress.com

   Historia: Andaluzy pochodzą od kuców Sorraia, których niewielka ilość żyje jeszcze w Portugalii oraz od ras orientalnych. Czystość rasy utrzymywały przede wszystkim klasztory w południowej części Hiszpanii. W drugiej połowie XX wieku konie te występowały na wszystkich dworach książęcych, uosabiając końską arystokrację. Na tej rasie swoje istnienie oparła również Hiszpańska Szkoła Jazdy, dając początek dzisiejszemu ujeżdżeniu, która powstała kiedy to zaczęto ograniczać użytkowanie ciężkich koni rycerskich. Od 1912 r. andaluzy hodowane są pod nazwą Pura Raza Espanola. Dały one początek innym rasom takim jak np. lipicańska, fryzyjska czy kladrubska.

   Dzisiejsze hodowle znajdują się w południowej części Hiszpanii – w stadninach: Jerez de la Frontera, Kadyksie, Sewilli i Kordobie – konie trafiają stamtąd do hodowli na całym świecie.

   Charakterystyka budowy: szlachetna postura, cechy fizyczne jak u koni iberyjskich, muskularne, średnio duże, o zwięzłej budowie i eleganckim ruchu, głowa: o szlachetnym lekko wklęsłym lub prostym profilu, sucha, szyja: wysoko osadzona i mocno zbudowana, łopatki: ukośne, tułowie: krępe, kończyny: suche, czasem zbyt delikatne, zad: dobrze umięśniony.

   Wzrost: 155-162 cm

   Maść: najczęściej siwe, rzadziej gniade, bułane czy kare

   Ciekawostka: Konie te niegdyś były tak cenione, że ich wywóz bez zewolenia karany był śmiercią.

   Lipicański

   Źródło: comequestrianfromcrete.wordpress.com

   

   Źródło: associazionemammagatta.blogspot.com

   Historia: Pod koniec XVI wieku książę Karol II wprowadził do swojej stadniny w Lipizzy (dziś jest to na Słowacji) konie hiszpańskie, które łączono z ogierami fryderyksborskimi, kladrubskimi oraz neapolitańskimi. Dzisiejsze rody koni lipicańskich pochodzą właśnie od ogierów-założycieli: Conversano, Neapolitano, Pluto, Maestoso, Siglavy czy Favory, a także Tulipan i Incitato (dwa ostatnie znajdują się na Węgrzech).

   Główne hodowle znajdują się na terenie dawnej monarchii austro-węgierskiej oraz we Włoszech. W samej Austrii najsłynniejszą hodowlą jest ta w krajowej stadninie Piber w Styrii.

   Charakterystyka budowy: koń w typie barokowym, widoczne cechy fizyczne konia iberyjskiego, głowa: o profilu prostym lub garbonosym, a czasem jak u koni orientalnych, szyja: potężna, ale łabędzia, wysoko osadzona, łopatki: często krótkie, kłąb: płaski, grzbiet: długi, o słabej konstrukcji, kłoda: głęboka i szeroka, kończyny: suche, silne, zad: dobrze umięśniony.

   Wzrost: 148–158 cm

   Maść: głównie siwe, rzadko gniade i kare

   Ciekawostka: Austriackie konie lipicańskie trafiają do Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu, a w pozostałych krajach, gdzie są hodowane, większość jest użytkowana jako twarde konie gospodarskie. W tej rasie występuje czasem wada ruchu – bilardowanie (tzn. wyrzucanie kończyn kolistymi ruchami na zewnątrz zamiast prawidłowego ruchu po linii prostej).

   Luzytański

   Konie bardzo podobne do powyższych (lipicańskiego i andaluzyjskiego), ale posiadające mniej cech fizycznych odziedziczonych po arabskich przodkach.

   Źródło: lusitanohorsefinder.com

   

   Źródło: lusitano-interagro.com

   Historia: Jak u koni andaluzyjskich przodkiem tej rasy jest kuc Sorraia, których niewielka ilość żyje jeszcze w Portugalii. Duży wpływ na hodowlę koni luzytańskich miała inwazja Maurów na Hiszpanię w 710 r., która przyniosła dolew nowej krwi – koni pochodzących z Afryki Północnej i berberyjskich (takich koni dosiadali zbrojni Maurowie).

   Za odmianę koni luzytańskich uznawana jest rasa Altér real. Najbardziej znaną arystokratyczna hodowlą jest ród Veiga.

   Charakterystyka budowy: głowa: o profilu garbonosym, szlachetna, szyja: łabędzia, łopatki: dobrze zbudowane, kończyny: dość długie, suche, silne, zad: dobrze umięśniony, lekko ścięty.

   Wzrost: 150-160 cm

   Maść: wszystkie maści podstawowe, ale najczęściej gniada, siwa i bułana

   Ciekawostka: Konie te preferowane są nie tylko do dyscypliny ujeżdżenia, ale również do parad, walk byków oraz skoków – przykładem może być koń Novilheiro, który wraz z Johnem Whitakerem wygrywał zawody na poziomie Grand Prix.

   Appaloosa

   Koń należący do grupy westernowych, charakteryzujący się spokojnym usposobieniem, szybkością, wytrzymałością, pewnością chodów i tzw. wyczuciem bydła.

   Źródło: appaloosaassn.co.nz

   Źródło: horsechannel.com

   Historia: Na teren dzisiejszej Ameryki wprowadzili je hiszpańscy konkwistadorzy. Systematyczną ich hodowlę wprowadzili Indianie ze szczepu Nez Percé, głównie hodujac konie maści tarantowatej. Niestety w czasie walk i powstawania rezerwatów wśród Indian wiele koni zginęło, a z tych które przeżyły zbudowano małą hodowlę w 1938 r. Dziś ma ona ok. 500 000 sztuk i stale rośnie – to najbardziej znana i lubiana rasa koni w Ameryce. W Moscow w Idaho powstało nawet centrum informacyjne w siedzibie Appaloosa Horse Club.

   Hodowla jest więc mocno rozwinięta w USA, ale istnieje także na innych kontynentach.

   Charakterystyka budowy: głowa: sucha, szeroka, uszy: małe, szyja: dobrze zbudowana, średniej długości, łopatki: ukośnie ustawione, kłąb: słabo zarysowany, grzbiet: szeroki, mocny i krótki, klatka piersiowa: szeroka i głęboka, zad: dobrze umięśniony, ścięty, kończyny: prawidłowe, suche, o wyrazistych stawach, czasem zbyt lekkie, pęciny: czasem strome, kopyta: małe i mocne, paskowany róg.

   Wzrost: 145-160 cm

   Maść: tarantowata

   American Saddlebread

   Powszechne w Ameryce konie zaprzęgowe i wierzchowe.

   Źródło: scenicreflections.com

   

   Źródło: horsechannel.com, fot. Leslie Potter

   Historia: Rasa ta powstała poprzez połączenie koni wierzchowych i zaprzęgowych – m.in. kuców Hobby i Galloway z innymi rasami: inochodźcami Narragansett, Morgan oraz kłusakami kanadyjskimi. Dzięki selekcji w Kentucky oraz Wirginii uzyskano konia American Saddlebread – o wygodnych chodach (oprócz trzech podstawowych, posiada jeszcze dwa: slow gait oraz rack), przydatnego do zaprzęgu oraz lekkiej pracy na roli. W 1981 r. powstał związek hodowlany Saddle Horse Breeders’ Association w Louisville.

   Dodatkowe chody tej rasy – odmiany töltu:

   slow gait – wyniosły, czterotaktowy, powolny, z momentami zawieszenia przed postawieniem nogi,

   rack – także czterotaktowy, szybki chód,

   Charakterystyka budowy: głowa: średniej wielkości, sucha, uszy: małe, sierpowate, szyja: długa i bardzo wysoko osadzona, łopatki: lekko strome, kłąb: dobrze uformowany, powyżej linii zadu, grzbiet: mocny, klatka piersiowa: szeroka, zad: krótki i prosty, kończyny: lekkie, pęciny: długie, stawy: szczupłe, krągłe, kopyta: długie, ogon i grzywa: gładkie i jedwabiste.

   Wzrost: 150-160 cm

   Maść: zwykle gniade lub kasztanowate

   Ciekawostka: Dla koni tej rasy ze względu na ich kopyta stosuje się specjalny rodzaj podków. Koniom wykonuje się zabieg chirurgiczny, który ma na celu podniesienie ogona i jego wyższe osadzenie, co ma dodać im elegancji, kiedy są zaprzęgnięte do bryczki/powozu.

   Hackney

   Wytworne konie powozowe, z wysoką akcją kończyn w kłusie.

   Źródło: hackneyhorse.co.za

   

   Źródło: dailymail.co.uk

   Historia: Nazwa hackney, pochodzi z czasów średniowiecza i oznacza lekkiego konia użytkowego, później: konia wypożyczonego lub dorożkarskiego. Rasa ta pochodzi od koni pełnej krwi angielskiej. Ojcem rasy był ogier Original Shales. W ciągu upływu lat szybkie kłusaki norfolskie były krzyżowane z końmi zaprzęgowymi Yorkshire Roadster i selekcjonowano je pod kątem elegancji i szybkości. W latach 80′ XIX wieku powołano organizację hodowlaną tych koni, a kilka lat później również i księgę hodowlaną.

   Konie te hodowano głównie jako „ekskluzywne” konie powozowe ze względu na ich akcję kończyn, która mimo że widowiskowa sprawiała, że konie te traciły na szybkości.

   Hodowla głównie w Anglii, w hrabstwie Norfolk, a także w Kanadzie, Australii, USA oraz Afryce.

   Charakterystyka budowy: głowa: sucha, duże oczy, mały pysk, uszy: delikatne, szyja: wysoko osadzona, łopatki: strome, kłąb: długi, grzbiet: nieco miękki, klatka piersiowa: zdarza się płytka, ale zazwyczaj wystarczająco szeroka, zad: dobrze umięśniony, kończyny: suche, pęciny: długie, miękkie, stawy: czasem zbyt szczupłe, ogon: wysoko noszony.

   Wzrost: 150-160 cm

   Maść: głównie gniada i kara,

   Ciekawostka: Istnieje również wersja miniaturowa rasy Hackney, która powstała dzięki hodowcy z zachodniej Anglii, który na początku XIX wieku zaczął krzyżować konie rasy Hackney z kucami Fell. Źrebięta pochodzące od takich koni zachowywały charakter i chód swoich większych przodków.

   Paso Fino

   Źródło: dailymail.co.uk

   

   Źródło: seminolewindfarms.com, fot. Darlene Wohlart

   Historia: Paso Fino pochodzi od konia iberyjskiego, który został sprowadzony na teren Ameryki Południowej i Środkowej w czasie podbojów tych terytoriów przez konkwistadorów. Konie te były hodowane z zachowaniem czystości krwi oraz selekcjonowane pod względem przydatności jako konie wierzchowe oraz predyspozycje do töltu. Ich popularność w ostatnich latach zdecydowanie wzrosła i stale rośnie.

   Hodowla głównie w Ameryce Południowej: Kolumbii, Republice Dominikany i Puerto Rico.

   Charakterystyka budowy: głowa: o profilu prostym lub lekko garbonosym, średniej wielkości, szyja: wysoko osadzona i bardzo mocna, łopatki: skośnie ustawione i długie, kłąb: mało wyraźnie zaznaczony, grzbiet: mocno zbudowany, silny, klatka piersiowa: głęboka, ale nie przesadnie szeroka, zad: dobrze umięśniony, okrągły i lekko ścięty, kończyny: delikatne, ale silne, stawy: duże, kopyta: z twardym rogiem, małe.

   Wzrost: 140-152 cm

   Maść: większość typów umaszczenia występuje poza srokatym,

   Ciekawostka: Podczas pokazów koni tej rasy ocenia się jakości chodów: paso fino (tölt w tempie stępa), paso corto (tölt w tempie kłusa) i paso largo (tölt w bardzo szybkim tempie).

   Selle Français

   Konie te słyną z energicznych i elastycznych chodów o dużym zaangażowaniu tylnych nóg, co predestynuje je do praktycznie wszystkich konkurencji sportu jeździeckiego, a zwłaszcza skoków.

   Historia: Rasa wzięła się z krzyżowania koni rodzimych we Francji, koni orientalnych i niemieckich (holsztyńskich). W XIX wieku do hodowli dolano też nieco krwi folblutów (pełna krew angielska) oraz kłusaków. W tamtym czasie rasa ta nosiła nazwę koni anglo-normandzkich (do niedawna używaną) i rozróżniano w niej aż cztery odmiany: zaprzęgową, mocną i krępą (cob), wierzchową i kłusaczą, które wpisywano do jednej księgi hodowlanej i krzyżowano między sobą. Dzięki ciągłemu kojarzeniu klaczy z ogierami pełnej krwi angielskiej uzyskano ostatecznie dzisiejszą rasę Selle Français – dzielne i silne konie sportowe, o dużych ramach ciała, które mają duży wpływ na inne współczesne rasy.

   Największe hodowle tych koni znajdują się w Normandii (północna Francja) – stadniny St Lô i Le Pin.

   Charakterystyka budowy: głowa: często o profilu lekko garbonosym, średniej wielkości, szyja: czasem niezbyt dobrze ukształtowana, ale zawsze mocna, łopatki: skośnie ustawione i długie, kłąb: dobrze rozwinięty, grzbiet: solidnie zbudowany, zad: dobrze umięśniony, długi i silny, kończyny: silne, stawy: mocne, kopyta: z twardym rogiem, małe.

   Wzrost: 155-175 cm

   Maść: różne odcienie kasztana, gniade, rzadziej kare i siwe

   Źródło: sharasdehus.com

   2. Typy użytkowe kur.
   a) nieśny
   b) ogólnoużytkowy
   c) mięsny

   Kury w przydomowym chowie – jakie rasy są najlepsze?

   Kury w przydomowym chowie są dobrym rozwiązaniem nie tylko na polskiej wsi, ale też na przedmieściach i działkach. Trzeba jednak wybrać odpowiednie rasy kur w chowie przydomowym. Powinny się one charakteryzować m.in. dobrą zdrowotnością
   i odpornością na niekorzystne warunki środowiska. Muszą też dobrze wykorzystywać podstawowe pasze gospodarskie i żerować na wybiegu. Jakie rasy kur w chowie przydomowym są godne polecenia i wypróbowania?

   

   Chów przydomowy to chów ekstensywny i przeciwieństwo do fermowej hodowli intensywnej. Kury w przydomowym chowie powinny więc charakteryzować się kilkoma ważnymi cechami podstawowymi:

   • niskie wymagania pokarmowe i środowiskowe;
   • dobra zdrowotność i odporność na choroby oraz złe warunki środowiska;
   • dobre wykorzystanie pasz gospodarskich i wybiegów, połączone z umiejętnością samodzielnego wyszukiwania pokarmu roślinnego i zwierzęcego na wybiegu zewnętrznym (w sezonie powinny też same aktywnie zdobywać pokarm, a mieszanka zbożowa i/lub inna pasza pełnoporcjowa mają stanowić jedynie uzupełnienie ich dawki dziennej);
   • niskie wymagania względem pomieszczeń przydomowych kurników, a także warunków środowiska w budynku z wybiegiem zewnętrznym (zależnie od wyboru sposobu utrzymania);
   • dobra ilość i jakość mięsa;
   • wysoka nieśność i/lub mięsność, przy jednocześnie niskich wymaganiach pokarmowych (nioski powinny znosić ok. 160-180 jaj rocznie, przy czym ich wydajność nieśna w chowie przydomowym zależy od długości ekspozycji na światło dzienne i sztuczne, temperatur na zewnątrz i w kurniku, oraz obsady na 1 m2 i dostępu do gniazd);
   • na wybiegach bez ogrodzenia nie oddalają się dalej, jak na kilkadziesiąt metrów od gospodarstwa;
   • kwoki mają dobry instynkt macierzyński, chętnie wysiadują jaja i wodzą za sobą pisklęta.

   Rasy kur w chowie przydomowym.

   Najbardziej polecane rasy kur w chowie przydomowym obejmują przede wszystkim rasy, takie jak Rhode Island Red i White oraz Sussex i Plymouth Rock. Zalicza się tu również nasze polskie rasy rodzime: Zielononóżkę kuropatwianą i Żółtonóżkę kuropatwianą, przy czym Krajowym Programem Ochrony Zasobów Genetycznych objętych jest obecnie w sumie aż 19 ras kur nieśnych. Wszystkie te rasy należą do najlepszego w chowie przydomowym typu kur ogólnoużytkowych.

   Można je więc wykorzystywać zarówno do produkcji jaj, jak i mięsa dla potrzeb prywatnych. Rasy te mają również mniejsze wymagania pokarmowe i znoszą gorsze warunki środowiskowo-bytowe. Na kury w przydomowym chowie dobre i popularnie wykorzystywane są też i różne kury ozdobne. Co prawda niosą one już zdecydowanie mniej jaj, za to bardzo efektownie wyglądają i dodają tym uroku przydomowej zagrodzie.

   Kury w przydomowym chowie -Rhode Island Red (RIR) i White (RIW).

   Rhode Island Red (RIR) zwane też w Polsce Karmazyny, to jedna z najpopularniejszych ras w chowie przydomowym. Kury te ważą ok. 2 kg, a koguty powyżej 2,5 kg. Charakteryzuje je żółta skóra i upierzenie w kolorze rudym, czerwonym, do brązowego. Koguty mają czarny i metalicznie zielonkawo błyskający ogon. Rhode Island Red wspaniale znoszą warunki utrzymania ekstensywnego i dobrze wykorzystują wybiegi (wydajnie skubią zielonki, wybierają jaja mrówek, łapią owady, dżdżownice, a nawet myszy). Bardzo dobrze wykorzystują też dokarmianie ziarnami i paszami dla drobiu oraz resztki kuchenne (warzywa surowe i gotowane, ziemniaki, kiszonki, resztki pieczywa).

   Karmazyny są do tego bardzo ruchliwe i łagodne, a przy tym niepłochliwe. Dorosłe kury znoszą duże jaja ok. 60 g z brązową skorupką. Rhode Island White (RIW) mają takie same cechy hodowlane (adaptacyjne i produkcyjne), a różni je praktycznie tylko biała barwa upierzenia i skorupek jaj.

   Kury w przydomowym chowie – Sussex.

   Kury rasy Sussex są cięższe niż RIR i RIW – ważą ok. 2,2 kg, a koguty do ok. 3,2 kg. Wyróżnia je biała skóra oraz białe upierzenie z czarną szyją i ogonem, a także nieśność na poziomie ok. 180 jaj rocznie oraz duże jaja (ok. 62 g) o kremowej lub brązowej skorupce.

   Kury w przydomowym chowie – Zielononóżki kuropatwiane i Żółtonóżki kuropatwiane.

   Zielononóżki i Żółtonóżki są popularne w gospodarstwach ekologicznych. Zielononóżki słyną przy tym z zielonego koloru skoków (stąd nazwa rasy) i efektownego upierzenia. Kury ważą ok. 1,8 kg i są szaro-brązowe (kuropatwiane), a koguty ważą 2,2 kg i są rudo-brązowe z długim czarnym i połyskującym zielono ogonem. Żółtonóżki kuropatwiane są natomiast rasą krzyżówkową Zielononóżki kuropatwianej z kogutami rasy New Hempshire i różnią się w wyglądzie jedynie żółtymi skokami. Jako polskie rasy rodzime, zielononóżki i żółto nóżki są doskonale przystosowane do naszego klimatu i w małych stadkach dobrze żerują na wybiegach. Są bardzo odporne, niewybredne, o małych wymaganiach pokarmowych i dosyć wysokiej nieśności. Zielononóżki znoszą rocznie ok. 160 jaj o masie do 58 g i kremowo-szarej skorupce. Żółtonóżki mają podobne cechy produkcyjne.

2. Typy użytkowe i rasy kaczek, gęsi i indyków.
   

   Typy użytkowe kaczek
   a) nieśny
   b) mięsny
   c) ogólnoużytkowy

   

   Kaczki, podobnie jak kury, dzieli się na grupy ras według ich użytkowości. Rozróżnia się więc rasy nieśne, ogólnoużytkowe i mięsne, a obok nich rasy amatorskie.

   Ogólnie biorąc udomowione kaczki nie są gorszymi nioskami niż kury. Kaczki ras nieśnych (Biegusy) i niektórych ogólnoużytkowych (Khaki Campbell) dają 200—300 jaj rocznie, a rasy Pekin — właściwie żywione i pielęgnowane – ponad 150 jaj jako przeciętną stada.

   Zgodnie ze współczesnym sposobem użytkowania należy zaliczyć kaczki Biegusy do ras nieśnych, kaczki Orpington i Campbell (kambel) — do ras ogólnoużytkowych, Pekin oraz Rouen i Aylesbury — do mięsnych, wreszcie kaczki lotne, krekuchy, kochanki (Lampronessa aponsa), mandarynki (Lampronessa galeńculataj i inne do ras amatorskich. Kaczka piżmowa, której znaczenie gospodarcze w kraju wzrasta z powodu udanych prób wykorzystania jej do produkcji stłuszczonych wątrób, pochodzi od kaczki brazylijskiej (Cairi-na moschata). Żyje ona w stanie dzikim w Ameryce Południowej (Brazylia, Paragwaj, Peru), gdzie przebywa głównie na lądzie, a także na gałęziach drzew.

   W drobnotowarowych gospodarstwach rolnych spotyka się jeszcze często kaczki bezrasowe, które nie dorównują rasie Pekin wielkością i ciężarem. Mają one zdolność do samodzielnego żerowania, ponieważ jednak przebywają na jałowych stawach i otrzymują pasze ubogie w białko, rosną powoli, nie osiągając należytego ciężaru; jesienią osadzają dużo tłuszczu. Ponieważ obecnie w skupie uspołecznionym ceny kaczek są uzależnione od barwy ich upierzenia oraz ułatwione jest nabywanie w zakładach wylęgu drobiu kacząt podrasowanych, w kraju przeważa już wyraźnie pogłowie kaczek białych. firms.pl/sk/226/kielce/37,0,1,rolnictwo.html
   Typy użytkowe indyków
   a) lekki (mini)
   b) średniociężki (midi)
   c) ciężki (maxi)

   W rozwoju produkcji indyków na świecie w przeciągu kilkudziesięciu lat nastawiły duże zmiany. Początkowo rasą podstawowa były indyki o ciemno-brązowym upierzeniu tj. Bronz Standard – bardzo zbliżone wyglądem do dzikiego indyka. Są najbardziej rozpowszechnioną rasą na świecie ze względu na swoje dostosowanie do przyzagrodowego wychowu.

   Dorosły Indor waży 9kg, a indyczka – 6kg. Indyczka średnio znosi 60 jaj o masie ok. 80g. Z tej rasy powstały m.in. indyki Bronz szerokopierśne, Małe Białe Wirgińskie, Beltsville. Krzyżowanie międzyrasowe i międzyliniowe doprowadziło do powstania zróżnicowanego materiału rzeźnego pod względem masy ciała i przydatnosci rzeźnej. Na obecna chwilę rozróżniamy 3 typy: ciężkie, średniociężkie i lekkie.

   Indyki w typie lekkim: są nieduże indyczka 5kg a indor 8-12kg, wcześnie uzyskują dojrzałość płciową i znoszą dużo jaj. Nieśność zaczynają w 30 tyg. życia, okres nieśności trwa 24 tygodnie, w ciągu którego znoszą średnio 115 jaj. Do tej grupy zalicza się bronz i białe szerokopierśne, bronz Standard i mały biały Beltsville.

   Indyki w typie średnim: charakteryzują się większa masą ciała indor – 12-16kg, indyczka – 8,5kg, później uzyskują dojrzałość płciową. Nieśność zaczynają w wieku 31-33 tyg życia i trwa ona ok. 24 tyg, w ciągu której znoszą ok. 100jaj. Do tej grupy zalicza się nndyki Białe Szerokopierśnie i Bronz Szerokopierśny.

   Indyku w typie ciężkim: masa ich dochodzi do 15kg u indyczki, natomiast indory osiągają masy ok 25kg. Stosunkowo późno zaczynają nieśność bo w 34 tygodniu życia i trwa ona 14-16 tyg. Znoszą około 40 jaj. Lżejsze indyczki ważące ok 10 kg sa w stanie znieść więcej jaj ok 75 przez 22 tygodnie nieśności. Zaliczamy do nich najcięższe rody indyków Białych Szerokopierśnych i Bronz Szerokopierśnych.

   Najczęściej wybierane przez hodowców polskich sa pisklęta:

   • ciężkie: BIG 6, Nicholas 700, Hybrid Euro FP, Hybrid Converter
   • średniociężkie: BUT *, But 9, Hybrid Grade Marker, Nicholas 300
   • lekkie: Holly Berry

   źródło “Chów Drobiu” Wydawnictwo SGGW

   Rasy gęsi
   

   Polska jest największym producentem gęsiny, puchu i pierza w Europie. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego (2012) w Polsce utrzymywanych jest 1,2 mln sztuk. Gęsi stanowią około 10% pogłowia drobiu. Większość mięsa gęsiego trafia na eksport, ponieważ w Polsce spożycie tego gatunku mięsa jest niezwykle niskie i stanowi 700 ton rocznie. Hodowla gęsi w Polsce ciągle się rozwija i rośnie ilość producentów. Koszty żywienia i utrzymania są stosunkowo niskie, a ceny żywca wysokie.

   Krajowe rasy gęsi dzieli się ze względu na szybkość dojrzewania. Występują gęsi wcześnie dojrzewające mięso-tłuszczowe oraz gęsi późno dojrzewające smalcowe. Zazwyczaj szybkość dojrzewania jest powiązana z obszarem występowania gęsi, a więc północnym lub południowym. W Polskim pogłowiu dominują gęsi białe kołudzkie, występują również regionalne gęsi i mieszańce.

   Odmiany północne

   Do odmian północnych zaliczane są gęsi pomorskie, kartuskie, rypińskie i suwalskie. Występują pomiędzy nimi bardzo duże różnice dotyczące ilości jaj i ich masy, procentu jaj zapłodnionych i liczby wylężonych piskląt.

   Gęsi pomorskie

   Gęsi pomorskie są doskonale przystosowane do złych warunków atmosferycznych, chowu pastwiskowego i żywienia paszami gospodarskimi. Samice mają dość rozwinięty instynkt wodzenia i wychowywania piskląt. Populacja gęsi jest wyrównana pod względem cech takich jak zdrowotność czy odporność. Tuszka w części piersiowej jest silnie umięśniona, w związku z tym często jest wykorzystywana do tworzenia mieszańców.

   Gęsi pomorskie mogą być utrzymywane w dużych i małych stadach. Najczęściej występują gęsi o białym upierzeniu, pomarańczowo-czerwonym dziobie oraz nogach i niebieskiej tęczówce oka. Czasami można spotkać gęsi siodłate o brązowo-złotych oczach.

   Mają masywny tułów osadzony na krótkich nogach, pierś i nogi mocno umięśnione. Grzbiet delikatnie opada ku tyłowi. Na zaokrąglonym brzuchu występuje pojedyncza fałda tłuszczowa. Gąsiory ważą od 6-7 kg, a gęsi 5-6 kg. Po tuczu owsianym ich masa ciała może dojść do 10 kg. Należą do gęsi późno dojrzewających smalcowych. Większość tłuszczu osadza się na tkance mięsnej, pod skórą i w jamach ciała.

   W chowie ekstensywnym można uzyskać od gęsi pomorskiej 39 jaj, o masie około 151 g. Procent jaj zapłodnionych wynosi 72,6%. Gęsi odchowują 22 zdrowe pisklęta.

   Gęsi kartuskie

   Rasa odporna na niekorzystne warunki środowiska, o dobry zdrowiu. Można ją utrzymywać w małych i dużych stadach. Należy również do ras późno dojrzewających smalcowych. Po tuczu owsianym może ważyć maksymalnie 7 kg.

   Upierzenie jest z reguły białe, ale sporadycznie można spotkać osobniki łaciate. Nogi i dziób są czerwono-pomarańczowe. Gęsi kartuskie mają krótkie nogi, dobrze umięśniony, zaokrąglony tułów i cienkie kości. Szyja jest krótka i również dobrze umięśniona. W chowie ekstensywnym można uzyskać od gęsi 26 jaj o masie około 159 g. Procent jaj zapłodnionych wynosi 68%. Zdrowo wyklutych piskląt średnio w ciągu roku jest 14.

   Gęsi rypińskie

   Parametry dotyczące budowy, rozrodu, tuczu oraz zdolności adaptacyjnych są identyczna, jak w przypadku gęsi kartuskich. Występują nieznaczne różnice w barwie upierzenia. U gęsi rypińskich czasami występują siwe lub szare pióra na białym tle lub osobniki łaciate.

   Gęsi suwalskie

   Gęsi suwalskie są rasą późno dojrzewającą, podczas tuczu gromadzą w tkankach dużo tłuszczu i należą do gęsi smalcowych. Mają wysoką wydajność rzeźną, ze względu na dobry stosunek mięsa do kości. Z ras północnych są najbardziej wrażliwe na niekorzystne warunki środowiska oraz słabej jakości pasze. Najczęściej są białe z pomarańczowo-czerwonym dziobem i nogami, ale występują również osobniki siodłate. Od gęsi suwalskich pozyskiwane jest bardzo dobrej jakości pierze.

   Odmiany południowe

   Do odmian południowych zalicza się gęsi lubelskie, kieleckie, podkarpackie, biłgorajskie, zatorskie i garbonose. Gęsi tych odmian wcześnie dojrzewają i należą do grupy gęsi mięsno-tłuszczowych.

   Gęś biała włoska

   Gęś biała włoska została sprowadzona do Kołudy Wielkiej (Instytut Zootechniki) z Danii i przemianowana na Gęś Białą Kołudzką. Gęsi tej rasy mają małą głowę i wąski, dość długi, pomarańczowy dziób. Oczy są dość duże i umieszczone wysoko na głowie. Szyja jest w kształcie litery „S”, dość długa i smukła. Pierś dobrze umięśniona, zaokrąglona, tułów długi i szeroki. Brzuch jest zaokrąglony z podwójną fałdą. Nogi są mocne, dość krótkie, stopy wyposażone w błonę pławną. Odcień barwy nóg jest taki sam jak dzioba. Gęsi mają całkowicie białe umaszczenie piór.

   Gąsiory są masywniejsze i inaczej zbudowane niż gęsi. Mają głębszy tułów i bardziej spionizowaną postawę ciała. Dorosłe gąsiory ważą 6‒8 kg, a gęsi 5‒7 kg.

   Gęsi Białe Kołudzkie zostały wyselekcjonowane i podzielone na dwa rody: ojcowski i mateczny. Każdy z nich ma za zadanie przekazywać określone cechy. Tworząc ród ojcowski doskonalono przede wszystkim cechy mięsne i rzeźne, ale również reprodukcyjne. Rody mateczne są doskonalone pod względem reprodukcji i zdrowotności.

   Cechy reprodukcyjne, które są ulepszane to: procent jaj zapłodnionych, wylęgowość jaj, liczba jaj w ciągu roku od nioski, masa, wielkość i jakość jaj oraz intensywność i długość nieśności.

   Gęsi Białe Kołudzkie mają wysoką nieśność w granicach 50‒70 sztuk w ciągu sezonu. Masa jaj też jest dość wysoka, 160‒170 g. Jaja charakteryzują dobre wskaźniki zapłodnienia, nawet 90% oraz bardzo dobre wskaźniki wylęgowości z zapłodnionych jaj mieszczące się w granicach 80‒85%.

   Zaletą tej rasy jest zaburzenie instynktu wodzenia i wychowywania piskląt u samic, w związku z tym idealnie nadają się do chowu intensywnego i półintensywnego. Gęsi białe kołudzkie są wykorzystywane w końcowym tuczu owsem. Konsument otrzymuje tuszkę dobrze umięśnioną i o niewielkim otłuszczeniu. Poza tym od gęsi po uboju pozyskuje się bardzo dobrej jakości pierze (300g).

   Gęsi Białe Kołudzkie są wykorzystywane na szeroką skalę w krzyżowaniach z innymi rasami, głównie z tymi regionalnymi, w celu doskonalenia mięsności.

   Gęsi krajowe

   Gęsi wytworzone w danym regionie geograficznym naszego kraju. Idealnie przystosowane są do lokalnych warunków środowiska, mało wybredne żywieniowo oraz odporne na choroby. Nazwy gęsi pochodzą o obszarów występowania, a do ich doskonalenia przyczynili się lokalni hodowcy. Obecnie wszystkie wytworzone rasy północne i południowe są objęte programem ochrony zasobów genetycznych.

   Gęsi lubelskie

   Gęsi lubelskie posiadają bardzo dobrze wykształconą tuszkę, dobrze umięśnioną, słabo otłuszczoną. Gęsi są przystosowane do lokalnych warunków środowiska.

   Idealnie nadają się do chowu przydomowego, ponieważ dobrze wykorzystują pastwisko, słabej jakości pasze. Posiadają instynkt wodzenia za sobą piskląt i wysiadywania jaj. Gęsi lubelskie posiadają mocno umięśnioną pierś i mostek. Szyja jest delikatna i słabo umięśniona. Upierzenie jest zazwyczaj białe, ale mogą występować osobniki łaciate. Nogi i dziób są pomarańczowo-czerwone.

   W chowie ekstensywnym można uzyskać od gęsi 18 jaj o masie około 150 g. Procent jaj zapłodnionych wynosi 85,7%. Zdrowo wyklutych piskląt średnio w ciągu roku jest 11. W chowie intensywnym jaj w ciągu roku średnio jest 40, o masie 154‒177 g, a procent jaj zapłodnionych wynosi 88,4‒95,5.

   Gęsi kieleckie

   Gęsi kieleckie dobrze przystosowują się do niekorzystnych warunków środowiska. Tuszki pochodzące od tej odmiany są prawidłowo umięśnione, słabo otłuszczone i o harmonijnej budowie. Gęsi kieleckie najczęściej są hodowane w ekstensywnym lub przydomowym chowie. Mają proporcjonalną budowę ciała. Wcześnie dojrzewają, tuszki należą do mięsno-tłuszczowych. W ekstensywnych warunkach chowu uzyskuje się 15 jaj w sezonie rozrodczym, o masie 147 g. Z jaj zapłodnionych (88,7%) wykluwa się zazwyczaj 10 gąsiąt.

   Gęsi podkarpackie

   Gęsi podkarpackie dobrze wykorzystują pastwisko, są odporne, a cechy reprodukcyjne wskazują na zastosowanie odmiany do chowu drobnotowarowego. Podobnie, jak kieleckie i lubelskie, należą do ras wcześnie dojrzewających, mięso-tłuszczowych.

   Umaszczenie jest najczęściej białe, mogą się pojawiać w hodowli osobniki łaciate. Dziób i nogi są pomarańczowo-czerwone. Gęsi mają delikatny kościec, ale dzięki temu posiadają bardzo dobrą wydajność rzeźną. Pierze pochodzące od gęsi po uboju jest dobrej jakości. W chowie ekstensywnym gęś znosi 24 jaja o masie 146 g, z czego wylęga się 15 gąsiąt.

   Gęsi biłgorajskie

   Gęsi biłgorajskie występują w jednym stadzie zachowawczym, w Puchaczowie. Gęsi charakteryzuje dobra odporność, zdrowie i zdolności adaptacyjne. Upierzenie jest białe, dziób i nogi czerwono-pomarańczowe.

   Na krótkiej, grubej szyi osadzona jest mała głowa, budowa ciała jest proporcjonalna i harmonijna. Od gęsi biłgorajskich uzyskuje się dobry gatunkowo puch z podskubów. W warunkach ekstensywnych można uzyskać 39 jaj o masie 174 g z czego wykluwa się 21 gąsiątek.

   Gęsi zatorskie

   Gęsi zatorskie są rasą wcześnie dojrzewającą, mięso w tuszce cechuje się małą zawartością tłuszczu. Mają bardzo dobre parametry dotyczące rozrodu. Mogą wyprodukować nawet 47 jaj w jednym sezonie, z czego może wykluć się 28 sztuk młodych.

   Gęsi zatorskie należą do odmian średniej wielkości. Dorosłe osobniki mają masę ciała od 4,5 do 6 kg. Umaszczenie jest białe, szeroko rozstawione nogi są pomarańczowo czerwone, podobnej barwy do dzioba.

   Gęsi garbonose

   Gęsi garbonose mają bardzo dobre wskaźniki rozrodu, cechy rzeźne, małe otłuszczenie i można je wykorzystywać do poprawy cech nieśnych. Gęsi są białe lub mają łaty. Na owalnej głowie występuje charakterystyczny wyrostek czołowy. Występuje widoczne podgardle u obu płci. Ciało i szyja jest w kształcie litery „S”. Głowa jest cofnięta w stosunku do silnie umięśnionej piersi i mostka. Gęsi garbonose nie nadają się do tuczu owsem. Posiadają gorzej umięśnione tuszki od innych odmian południowych. Od samicy w ciągu sezonu można uzyskać 46 jaj (w intensywnym nawet 60), z czego wykluwa się 29 młodych.

   3. Zwierzęta futerkowe i ich charakterystyka.

   Zwierzęta futerkowe

   Jenot

   Nazwa – zwierzęta futerkowe – wskazuje na to, że do tej grupy zwierząt zalicza się wszystkie te, które są hodowane z przeznaczeniem na skórki. Najważniejsze znaczenie mają tutaj gatunki hodowane w fermach.

   Zwierzęta futerkowe należą do gatunków ssaków, które utrzymywane są głównie w celu produkcji surowca dla przemysłu futrzarskiego, jak również dla przemysłu mięsnego oraz włókienniczego.

   Królik w klatce

   W polskim ustawodawstwie do zwierząt futerkowych zaliczane są następujące zwierzęta:
   lis pospolity (Vulpes vulpes)
   lis polarny (Alopex lagopus)
   norka amerykańska (Neovison vison)
   tchórz zwyczajny (Mustela putorius)
   jenot (Nyctereutes procyonoides)
   nutria (Myocastor coypus)
   szynszyla mała (Chinchilla lanigera)
   królik europejski (Oryctolagus cuniculus)

   Lis pospolity

   Hodowla zwierząt futerkowych w Polsce ma ponad 80-cio letnią tradycję.

   Zwierzęta futerkowe uznano za gospodarskie w roku 1997 na podstawie ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt. Obecnie obowiązuje ustawa po poprawkach z dnia 29 czerwca 2007 roku (Dz.U.nr 133, poz 921). Zwierzęta futerkowe są zwierzętami gospodarskimi na równych prawach z trzodą chlewną, bydłem czy drobiem.

   Norka

   Obecnie w hodowli zwierząt futerkowych najczęściej stosowane są klatki wolnostojące oraz pomieszczenia typu pawilonowego. Obiekty typu pawilonowego przeznaczone są dla całego stada lub do odchowu młodzieży, można je wykorzystać zarówno dla samic oraz samców a po przedzieleniu także dla młodzieży. Są to zazwyczaj wąskie i długie szopy wyposażone w dwa rzędy klatek umieszczonymi po obu bokach. W Polsce wykorzystuje się je do odchowu młodych lisiąt przeznaczonych na ubój i skórowanie.

   Każdy, kto chce założyć hodowlę zwierząt futerkowych musi najpierw dokonać właściwego wyboru miejsca przeznaczonego pod przyszłą fermę. Jest to sprawa bardzo ważna, gdyż decyduje o powodzeniu tego przedsięwzięcia. Gospodarstwo hodowlane powinno być usytuowane w zacisznym miejscu z dala od głównych szlaków komunikacyjnych. Bardzo istotną rolę w hodowli zwierząt futerkowych odgrywają uwarunkowania klimatyczne. Do hodowli najlepiej nadają się okolice o niezbyt zimnym i nie za ostrym klimacie, ponieważ długotrwałe, mroźne i wietrzne zimy wpływają na złą jakość okrywy włosowej, która jest gruba, ostra i szorstka.

   Nutria

   Niekorzystny wpływ na jakość futerka wywiera działanie promieni słonecznych, czego efektem w późniejszym okresie jest blaknięcie oraz kruszenie się włosa. W celu zapobieżenia niepożądanemu ich działaniu na futerka zwierząt przeznaczonych na skórki należy je przenieść do ciemniaków (zacienionych pomieszczeń) przynajmniej na okres dojrzewania okrywy włosowej.

   Oprócz czterech głównych gatunków zwierząt futerkowych, których produkcja futer ma w Polsce duże znaczenie gospodarcze, na uwagę hodowców zasługuje również szereg innych.

   Wymienić tu należy jenota i szopa, których chów uważany jest za nietrudny, a które dostarczają futer o wysokiej wartości użytkowej, ale niezbyt drogich. Piżmak ma bardzo podobne wymagania do nutrii, przewyższa jednak je jednak płodnością.

   Szynszyla mała

   Kuny, bobry, szynszyle dają futro o bardzo wysokiej wartości, ale chów ich nie wszedł jeszcze w większości krajów w stadium produkcji skór. Przyczyną tego stanu są trudności związane z rozmnażaniem lub z brakiem dostatecznej wielkości pogłowia, czyli bardzo wysoką ceną zwierząt rozpłodowych.

   Wraz z rozwojem hodowli zwierząt futerkowych w Polsce wzrasta liczba objętych przez nią gatunków. Zapewnia to naszemu krajowi bardzo bogaty asortyment futer, które zaspokajają różnorodne potrzeby ludności, wzrastające w miarę podnoszenia się jej stopy życiowej.

   Tchórz zwyczajny

4. Ryby i ich charakterystyka.

Gatunki ryb

Przedstawiamy krótką charakterystykę najpopularniejszych gatunków ryb występujących w wodach Zbiornika Goczałkowickiego – swieże i wędzone ryby zakupisz w naszym SKLEPIE!

Sandacz to bardzo atrakcyjna ryba dla wędkarzy. Nie tylko dlatego, że szlachetna i bardzo smaczna, ale również dlatego, że trudna do przechytrzenia – ostrożna i podejrzliwa. Jest to bardzo żarłoczny drapieżnik z rodziny okoniowatych. Żywi się wyłącznie małymi rybami, na które poluje przede wszystkim nocą. Żeruje tuż przy dnie w głębokich wodach o czystym, żwirowatym lub piaszczystym dnie. Wszędzie tam, gdzie dno jest zarośnięte roślinnością, z całą pewnością sandacza nie znajdziemy. Stosunkowo licznie występujew dużych rzekach na odcinkach zwanych krainą leszcza. Można go także spotkać w jeziorach. Sandacz ma ciało wydłużone, z szarymi bokami poprzecznie pręgowanymi. Charakterystyczne dla tej ryby są dwie płetwy grzbietowe i duże zęby wystające w przedniej części pyska. Sandacz rośnie wolno. W ósmym roku życia osiąga 70cm długości i 3kg wagi. Najstarsze okazy dorastają do 15kg wagi i 1m długości. W sklepie firmowym na terenie Rybaczówki sandacza można kupić w postaci ryby patroszonej, fileta, ponadto sandacza wędzonego w całości, oraz dzwonkach.

Szczupak to król słodkowodnych drapieżników, to ryba silna i przebiegła, walcząca do ostatka. Takie zaskakująco inteligentne skrzyżowanie mięśni z zębami. Szczupak ma duży, uzbrojony w mocne zęby pysk, co pozwala mu chwytać i pożerać niewiele mniejsze od niego ofiary. Barwa tej ryby na ogół „maskująca”, czyli dostosowana do otoczenia. Z tym, że osobniki starsze są na ogół ciemniejsze – szaro – lub czarno-zielone. Młode to tak zwane szczupaki zielone, w kolorze podwodnej roślinności, z żółtymi cętkami. Dość wyraźne różnice zachodzą w wyglądzie szczupaków żyjących w rzekach i jeziorach. Rzeczne są smuklejsze i dłuższe, jeziorowe – krępe, o zwartej, silnej budowie. Jeślibyśmy porównali dwa szczupaki o tej samej długości z rzeki i jeziora, to ten drugi zawsze będzie znacznie cięższy. Szczupaki przeciętnie dorastają do l m długości i 10 – 15kg wagi. Takie jednak okazy łowi się w naszych rzekach coraz rzadziej. Najczęstszą zdobyczą wędkarzy są sztuki o wadze l – 2 kg. W sklepie firmowym sandacz, szczupak jest w sprzedaży w postaci ryby patroszonej.

Węgorz od zawsze doceniany przez wędkarzy za walory smakowe, spożywa się go na wiele sposobów i istnieje niezliczona liczba przepisów na przyrządzanie tej ryby. Osiąga od 100 do 150cm długości. Samce są mniejsze od samic i osiągają długość od 50 do 70 cm. Jego ciało jest wydłużone, wężowate, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe. Skóra węgorza pokryta jest grubą warstwą śluzu. Łuski są drobne, elipsoidalne, głęboko osadzone. Linia boczna dobrze rozwinięta. Węgorz najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Jego aktywność przejawia się w nocy. Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Chętnie zjada raki podczas wylinki. W sklepie firmowym sandacz, węgorza można zakupić wędzonego.

Sum spotykany najczęściej w dużych rzekach i zbiornikach zaporowych, w jeziorach jest rzadszym mieszkańcem. Najczęściej aktywny po zachodzie słońca, w dzień przebywa na dolnych partiach, przy dnie w miejscach o spokojnym przepływie. Prowadzi osiadły tryb życia i z natury jest samotnikiem. Zimą, od grudnia do lutego, nie żeruje. Ciało długie pozbawione łusek, głowa duża, otwór gębowy duży silnie uzębiony. Nad górną szczęką znajdują się dwa długie, a pod dolną cztery krótkie wąsy. Płetwa grzbietowa jest silnie zredukowana, posiada tylko 3-5 promieni, natomiast płetwa odbytowa jest bardzo długa i sięga prawie do zaokrąglonej płetwy ogonowej. Ogon bardzo długi, stanowi 3/5 długości ciała. Oczy małe, nozdrza zakończone krótkimi mięsistymi rurkami. Ubarwienie zależy od środowiska. Grzbiet jest ciemny lub prawie czarny, czasem z zielonkawym, niebieskawym lub brązowawym odcieniem. Boki ciemnożółtawobiałe z wyraźnym szarobrązowym marmurkowym wzorem, brzuch szarobiały z ciemnymi nieregularnymi plamami. Młodociane osobniki żywią się początkowo skorupiakami, robakami itp. Starsze są wybitnymi drapieżnikami. Poluje na ryby różnych gatunków, jest kanibalem. Czasem zjada żaby, małe ssaki a nawet ptaki wodne. Wbrew pozorom większość zdobyczy to niewielkie rybki o długości kilkunastu centymetrów. W sklepie firmowym sandacz, sum jest w sprzedaży w postaci ryby patroszonej, fileta, oraz wędzony w całości jak i mamy w ofercie polędwice z suma, która cieszy się ogromnym powodzeniem wśród klientów.

Karp żyje w słodkich wodach stojących lub wolno płynących, dobrze ogrzanych i porośniętych miękką roślinnością. Jest dziś rybą przede wszystkim hodowlaną, żyjącą w stawach. Karp dziki spotykany w rzekach i jeziorach pochodzi z zarybienia bądź jest uciekinierem ze stawów. Szybko rośnie, osiąga niekiedy naprawdę wielkie rozmiary. W stawach hodowlanych rybę tę odławia się, gdy osiąga – 2,5kg wagi. Takie bowiem karpie są najchętniej kupowane. Karp żyjący dziko dorasta do l m długości i ponad 30kg wagi. Jest to ryba wszystkożerna, preferująca w swoim menu pokarmy pochodzenia roślinnego. Ciało wydłużone, wrzecionowate, prawie okrągłe w przekroju poprzecznym. Otwór gębowy dolny, mięsisty zaopatrzony w 2 pary wąsików. Łuski cykloidalne, duże, mocno osadzone w skórze. Płetwa grzbietowa jest bardzo długa. Grzbiet ciemny, zielonkawobrązowy, lub szarozielony, boki jaśniejsze, ciemnooliwkowe ze złotym połyskiem, brzuch żółtawo-lub kremowobiały. Płetwy nieparzyste szarawoniebieskie, parzyste czerwonawe. Liczne odmiany hodowlane karpia odznaczają się często silnie wygrzbieconym i szerokim ciałem oraz różnym stopniem zaniku łusek. Występują odmiany zupełnie pozbawione łusek lub z łuskami tylko w pobliżu nasad poszczególnych płetw. Wyhodowano również liczne odmiany ozdobne karpia. W sklepie firmowym sandacz, karpia można kupić w postaci ryby żywej, patroszonej, płaty z karpia, oraz mamy nowość w naszej ofercie karp filet nacinany bez ości – to doskonały pomysł na pyszne danie bez ości, oraz drobnych kości. Nowy produkt cieszy się coraz większym powodzeniem, nasi klienci przekonują się do tego że karpia można jeść nie tylko w grudniu. Ponadto w ofercie znajdą Państwa także płaty, oraz dzwonki wędzonego karpia.

Okoń obok płoci jest najbardziej pospolitą rybą słodkowodną w Polsce. Pięknie ubarwiony drapieżnik atakuje każdą żywą, poruszającą się w wodzie przynętę. Wydawałoby się, że złowienie okonia jest najprostszą sprawą na świecie. Rybę tę skutecznie łowią nawet małe dzieci, ale… okoń okoniowi nierówny. O ile młode okonie o niewielkich rozmiarach faktycznie same wchodzą na haczyk, o tyle złowienie dużej sztuki, zwanej w gwarze wędkarskiej garbusem, wymaga doświadczenia i umiejętności. Okoń zamieszkuje właściwie we wszystkich rzekach i jeziorach w Polsce. W niektórych zbiornikach rozmnaża się ponad miarę, gdzie zakłóca równowagę biologiczną. Z tego względu nie podlega ochronie. Jest to ryba, której ubarwienie, a ściślej rzecz biorąc – odcień, zależy od podłoża. Najczęściej grzbiet okonia jest ciemnozielony, natomiast boki zielone z żółtym lub niebieskim odcieniem. Charakterystyczne są dla niego poprzeczne ciemne pręgi. Jest ich 5 – 9. Płetwę grzbietową ma okoń dwudzielną. W przedniej części rozpiętą na ostrych promieniach. Ma ona barwę ciemną. Wszystkie pozostałe płetwy są intensywnie czerwone. Okoń mimo ogromnej żarłoczności rośnie powoli. W ósmym roku życia osiąga zaledwie 25cm długości i wagę około 35dkg. Okazy o długości 40cm i wadze 1,5kg uchodzą za wyjątkowo rzadką zdobycz. Najczęściej na wędkę łowi się okonie o długości 15 – 25cm. W sklepie firmowym sandacz, okonia można kupić w postaci ryby patroszonej.

Płoć należy do najbardziej pospolitych ryb naszych wód. Można o niej powiedzieć, że jest pocieszycielką wędkarzy. Gdy nic nie bierze, nawet nie „ciupie”, zawsze na pocieszenie płoteczka się przydarzy. Płoć spotykamy dosłownie we wszystkich akwenach wodnych: w stawach, rzekach, jeziorach, strumieniach górskich. Jest jej dużo, ale nie taka ona łatwa do zdobycia, jak się wydaje. Większe sztuki są płochliwe i bardzo wybredne. Płoć jest rybą wszystkożerną i na ogół nie mającą kłopotów ze zdobywaniem pokarmu, zwłaszcza latem. Jest więc najczęściej najedzona i dlatego wybredna. Płoć nie osiąga dużych rozmiarów – dorasta do 30 – 35cm długości i na ogół nie przekracza 0,5kg wagi. Ma ciało lekko spłaszczone, pokryte dużą łuską, otwór gębowy mały, grzbiet – zielonkawy, boki – biało-srebrzyste, tęczówkę oka oraz płetwy – czerwone. Narybek płoci początkowo odżywia się planktonem, a starsze ryby larwami owadów i małymi mięczakami. W sklepie firmowym sandacz, płoć występuje w postaci ryby patroszonej, oraz nie patroszonej.

Karaś to zdumiewająco odporna ryba, która potrafi przetrwać nawet w najgorszych warunkach. Niestraszny mu brak tlenu i wysokie zakwaszenie wody. Potrafi przystosować się do zanieczyszczeń. Przeżyje, jeśli nawet przez dłuższy czas nie będzie miał pokarmu. Ta niebywała odporność powoduje, że karasie można spotkać prawie wszędzie. W dużych rzekach i jeziorach, ale także w maleńkich sadzawkach, łatwo wysychających, leśnych jeziorkach, bagnistych rozlewiskach. Ma ciało bocznie spłaszczone, krótkie, ale mocno wybrzuszone . Ubarwienie brunatno-złociste z zielonkawym odcieniem. Ryba ta rośnie bardzo powoli, osiąga na ogół długość 15-20cm i wagę 20-30dkg. W dobrych warunkach jednakże karaś może dojść do znacznie większej wagi. Karaś żyje w płytkich wodach o mulistym dnie. Odżywia się fauną denną i roślinami. Najlepszy okres połowów to wiosna i lato. Z nastaniem pierwszych chłodów karaś żeruje znacznie rzadziej. W sklepie firmowym sandacz, karaś występuje w postaci ryby patroszonej, oraz nie patroszonej.

Leszcz to ryba ceniona przez wędkarzy. Można go spotkać zarówno w jeziorach, jak i w rzekach. Występuje w dużych ilościach. Charakterystyczne odcinki rzek, gdzie z upodobaniem przebywa, nazywają się krainą leszcza. Są to wody wolno płynące, dobrze natlenione i nasłonecznione. Leszcz ma ciało wysokie, bocznie spłaszczone z małą głową i niewielkim miękkim pyskiem. Ubarwienie – srebrzystoniebieskie. Duże okazy mogą mieć odcień złotawy. Wszystkie płetwy leszcza są ciemne. Charakterystycznie wydłużona jest płetwa odbytowa. Sięga ona prawie do ogona. Najczęściej spotyka się leszcze o wadze 0,5-2kg. Zdarzają się jednak także okazy znacznie większe. Leszcz prowadzi stadny tryb życia. Jest rybą spokojną, trochę leniwą. Żywi się fauną, nie gardzi także pokarmem roślinnym. Żeruje zawsze przy dnie. W sklepie firmowym sandacz, leszcz występuje w postaci ryby patroszonej, oraz nie patroszonej.

4. Pszczoły i ich znaczenie.

To nie my hodujemy pszczoły, tylko one hodują nas – YouTube

2. Zwierzęta amatorskie – psy.
   

   Baza psich ras

   A  B  C  D  E  F  G  H  I  J  K  L  Ł  M  N  O  P  R  S  Ś  T  U  V  W  Y

   

   Affenpinscher (Pinczer małpi)

   Psy bardzo podobne do pinczera małpiego istniały w Niemczech już w czasach nowożytnych, co znajduje potwierdzenie w zapisach kronikarskich i drzeworytach autorstwa Albrechta Durera (1471–1528). Nie ulega jednak wątpliwości, że psy różniły się nieco od współczesnych Pinczerów. Przodkowie współczesnych Pinczerów małpich zostali wyhodowani

   więcej…

   

   Aidi (Owczarek z Gór Atlas)

   Aidi (Owczarek z Gór Atlas)to rasa psów wywodzących się z Maroka. Psy tej rasy przez dłuższy czas pozostawały niedoceniane; plemiona historyczne zamieszkujące terytorium Afryki Północnej zdegradowały je do poziomu obrońców obozów koczowniczych. Z czasem zaczęto je wykorzystywać do obrony zwierząt hodowlanych. Początkowo służyły jako psy

   więcej…

   

   Airedale terrier

   Terriery to rasa psów myśliwskich. Pomimo, że psy potrzebują dużo ruchu i wskazane jest, aby przebywały na świeżym powietrzu nawet kilka godzin dziennie, mieszkanie w mieście nie stanowi dla nich dużego problemu. Terriery nie mają łatwego charakteru; proces wychowawczy jest dość żmudny i wymaga od właściciela cierpliwości i konsekwencji.

   więcej…

   

   Akbash dog

   Akbash dog są jedną z najstarszych ras psów zamieszkujących Azję Mniejszą. Pierwsze, historyczne wzmianki dotyczące rasy wiążą się z kolonizacją terenów azjatyckich przez starożytnych Greków. Akbash dog występuje obecnie na zachód od Ankary i jest bardzo rzadko spotykany na terenach europejskich. Historycy twierdzą, że czworonogi mają wiele

   więcej…

   

   Akita amerykańska (Duży japoński pies)

   Akita amerykańska jest odmianą rasy psa wywodzącego się w prostej linii od akity japońskiej. Dlatego też ogólna historia obu tych ras jest postrzegana, jako jedna. W okresie drugiej połowy XX wieku nastąpił znaczniejszy podział tych ras odtąd to możemy nieco znaczniej wyodrębnić odmianę rasy, którą to jest właśnie Akita amerykańska.

   więcej…

   

   Akita inu

   Akita (Akita inu) to rasa psów, która zaliczana jest do grupy szpiców oraz psów pierwotnych, a została ona wyhodowana w Japonii najpierw do walk psów, a z czasem również do polowań. Obecnie używany jako pies stróżująco – obronny, a także, jako pies towarzysz. Psy rasy Akita są największymi psami spośród japońskich ras.

   więcej…

   

   Alano Espanol (Perro de Presa Espanol)

   Jedna z najbardziej znanych hipotez o pochodzeniu rasy mówi, że hiszpański Alano jest potomkiem psów Alanos (Alans), które przybyły na półwysep Iberyjski wraz z Alanami w V w. p.n.e. W samej Hiszpanii psy bywają często nazywane:Spanish Alano, Alano de Carnicero i Mastin de Pelo

   więcej…

   

   Alaskan husky

   Pies Alaskan husky i jego historia. Alaskan Husky nie zostały uznane przez żadną większą organizację kynologiczną. Psy przybyły na tereny Ameryki Północnej wraz z rosyjskimi osadnikami, zatem wbrew ich nazwie nie mogą zostać uznane za rasę etnicznie amerykańską. Hodowla Alaskanów rozwijała się bardzo nierównomiernie, gdyż hodowcy, podczas doboru

   więcej…

   

   Alaskan Klee Kai

   Pies Alaskan Klee Kai rzadka rasa psa nazywana ‘miniaturowym Husky’. Jeżeli przyjrzymy się Alaskanowi rzeczywiście dostrzeżemy rażące podobieństwo do oryginału. Koniec końców warto pamiętać, że rasa była i jest hodowana wyłącznie dla wyglądu! Wbrew popularnemu przekonaniu Alaskan Klee Kai nie ma zbyt wiele wspólnego z Siberian Husky. Na pierwszy

   więcej…

   

   Alaskan malamute

   Psy Alaskan malamute są przez wiele osób postrzegane, jako jedne z silniejszych i największych psów zaprzęgowych, są to bez wątpienia psy o potężnym wyglądzie i mocne w swej budowie, posiadające charakterystyczną dla nich sierść w charakterze dwuwarstwowego futra. Tego rodzaju cecha jest ściśle związana z ich początkowym

   więcej…

   

   Alpejski gończy krótkonożny (Alpine Dachsbracke)

   Alpejski gończy krótkonożny bardzo często bywa mylony z Jamnikami. Oczywiście, podobieństwo jest jedynie powierzchowne, jeśli przyjrzymy się bliżej, dostrzeżemy kilka znaczących różnic. Przede wszystkim Alpejskie gończe krótkonożne mają bardziej wydłużony tułów i dłuższe, masywniejsze nogi. Kark jest dobrze zarysowany nad linią tułowia.

   więcej…

   

   American Bully (Amerykański Pit Bully)

   Czy groźnie wyglądający i dobrze zbudowany pies musi być agresywny? Okazuje się, że niekoniecznie, czego dowodzi American Bully rasa. Poznaj historię i charakterystykę tego niesamowitego i bardzo mało znanego psa. American Bully jest to zupełnie nowa, dynamicznie rozwijająca się rasa psów. Powstała w połowie lat 1990 –tych w Stanach Zjednoczonych

   więcej…

   

   American eskimo dog (Amerykański pies eskimoski)

   American Eskimo Dog to pies w typie szpica, który zdobył ogromną popularność w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Psy są hodowane jako odrębna rasa już od stu lat, dlatego nie można ich traktować jako jedną z odmian szpica niemieckiego. Pierwsza oficjalna rejestracja rasy miała miejsce w 1919 roku (United Kennel Club). W 1958 roku wydano

   więcej…

   

   American pit bull terrier (Amerykański pitbulterier)

   W Ameryce Północnej rolnicy i hodowcy wykorzystywali swoje Pit Bulle do ochrony gospodarstw, polowania i prowadzenia zwierząt . W czasie I i II wojny światowej American Pit Bull Terier był wykorzystywany do dostarczania wiadomości na polu bitwy. Współcześnie psy pełnią funkcję zwierząt do towarzystwa. Niestety sporo osób wykorzystuje Pit Bulle

   więcej…

   

   American staffordshire terrier (Amstaff)

   American staffordshire terriery są psami nieco większymi od swego angielskiego protoplasty; posiadają bardziej rozwiniętą muskulaturę ciała i nieco grubsze kości. Nie dziwi zatem fakt, że Amerykanie dosyć szybko odkryli potencjał Amstaffów i zaczęli postrzegać je jako uniwersalne psy obronne. Czworonogi po dziś dzień cieszą się szczególnym

   więcej…

   « poprzednia 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 … 25 26 następna »

Wszelkie pytania proszę kierować  na pocztę: a.swiderska.zsckr@gmail.com lub na dziennik.

Pozdrawiam. Anna Świderska