Temat: Polska sztuka współczesna
Przypominam , tym którzy zapomnieli wysłać prace z poprzednich lekcji, koniec roku już blisko. agataoleksiewicz23@gmail.com
REALIZM SOCJALISTYCZNY dominował w sztuce polskiej w latach 50-tych XX wieku. Kierunek ten głosił postulaty zgodności wizji świata z ideologicznymi tezami marksizmu, typowości obrazu artystycznego, ludowości, uprzywilejowania tematyki pracy i tradycji ruchu robotniczego; realizm socjalistyczny w sztukach plastycznych przejawiał się m.in. w pompatycznym malarstwie, rzeźbie o charakterze panegirycznym, w plakacie agitacyjnym; architekturę charakteryzuje monumentalizm budowli o cechach eklektycznych; w muzyce występują przede wszystkim pieśni masowe, w literaturze i filmie tzw. powieści i filmy produkcyjne
.
Aleksander Kobzdej, Podaj cegłę, 1950, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, 
Pałac Kultury i Nauki w Warszawie, Lew Rudniew
W latach 40-tych i 50-tych działał przedstawiciel malarstwa figuratywnego Andrzej Wróblewski. W trakcie poszukiwao artystycznych Wróblewski dochodzi do własnego języka form. Jego źródłem jest wnikliwa bezpośrednia obserwacja rzeczywistości. Doznania wynikające z tego doświadczenia malarz poddaje artystycznej interpretacji, zmierzając przede wszystkim do osiągnięcia wzmożonej ekspresji, osiąganej głównie przez deformacje postaci i operowanie płaską, syntetyczną plamą intensywnego koloru pełniącego funkcję metaforyczną. Szczególnym przykładem tego rodzaju kompozycji jest pochodząca z końca lat 40. seria obrazów odnoszących się do przeżyć okupacyjnych pt. „Rozstrzelania”. Składają się na nią przedstawienia brutalnie zdeformowanych, pokawałkowanych postaci ludzkich, utrzymane w zimnej, błękitno-zielonej, trupiej tonacji. Równolegle powstały inne obrazy, w których autor zastosował symbolikę błękitu oznaczającego niematerialność
Rozstrzelanie Andrzej Wróblewski
Bronisław Linke należał do tych nielicznych twórców w sztuce polskiej, którzy prezentowali pesymistyczną wizję skutków postępu przemysłowego i technicznego. „Autobus” jest wyrazem pesymistycznej diagnozy stanu społeczeństwa i przeglądem narodowych przywar. 
Autobus Bronisław Linke
Na przełomie lat 50. i 60. nastąpił powszechny zwrot ku będącemu synonimem nowoczesności abstrakcjonizmowi, zwłaszcza typu informel, co widać w obrazach krakowskiego artysty, twórcy teatru, happeningu Tadeusza Kantora.
Koncert morski Tadeusz Kantor
Umarła klasa Tadeusz Kantor
Lata 70. przyniosły zacieranie się tradycyjnych podziałów gatunkowych (np. między rzeźbą i malarstwem) i pojawienie się całkowicie nowych form wypowiedzi artystycznej (happening, environement, performance, akcje, instalacje, do których później dołączyły nowe techniki — wideo, komputerowa — i działania multimedialne). Liberalna polityka kulturalna władz sprzyjała licznym imprezom artystycznym (festiwale, sympozja, plenery); jednocześnie ożywiła się działalnośd częściowo niezależnych galerii autorskich, popierających najczęściej tendencje konceptualistyczne Swoją konceptualną twórczośd rozwija Roman Opałka, twórca tzw. „obrazów liczonych”. Władysław Hasior tworzy na pograniczu gatunków sztuki: malarstwa, rzeźby, architektury, rzemiosła artystycznego. W 1958 roku zrezygnował z klasycznej rzeźby na korzyśd „czegoś”, czego współcześni nie potrafili jeszcze w pełni zdefiniowad. Tworzył w technice montażu obiekty przestrzenne o charakterze assemblaży – bogate semantycznie trójwymiarowe kompozycje złożone z różnych przedmiotów i dzieł gotowych.
Obraz liczony, Roman Opałka 
Wyszywanie charakteru Hasior
Jest jedną z najbardziej znanych w świecie polskich artystek jest Magdalena Abakanowicz- zajmuje się rzeźbą, która w jej ujęciu znacznie przekracza konwencjonalne ramy dyscypliny. Jej pierwszym ważnym, samodzielnym dokonaniem stały się powstałe na początku lat 60. przestrzenne tkaniny, a właściwie miękkie formy rzeźbiarskie, które od jej nazwiska zyskały miano abakanów. Abakanowicz starała się w nich pogodzid fascynację miękkim, luźno opadającym płótnem i ekspresją barwy. Jednocześnie intrygowała ją faktura materii: abakany, wykonane z barwionego, sizalowego włókna szokowały zwielokrotnioną organicznością. Na wystawach podwieszano je u sufitu.
Abakan Magdalena Abakanowicz
Podjęty w latach 80. po wprowadzeniu stanu wojennego społeczny bojkot oficjalnych instytucji zrodził specyficzne zjawisko organizowanych pod patronatem Kościoła wystaw i wydarzeo artystycznych, czasem o znacznym zasięgu i dużej publiczności, które angażowały większośd wybitnych artystów, o bardzo różnych nieraz orientacjach twórczych.
Na tle podlegającej częstym fluktuacjom, obfitej i bardzo zróżnicowanej działalności artystycznej rysują się indywidualności artystów konsekwentnie realizujących własną koncepcję twórczości. Do takich artystów należał Jerzy Nowosielski. Związany od dnia narodzin z Krakowem, teolog prawosławny, profesor krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tworzył obrazy inspirowane prostą, symboliczną formą ikony. Obrazy zarówno o tematyce świeckiej, jak i religijnej. Ikona nie była jego naturą, lecz wyborem; on swoje malarstwo na ikonę stylizował, nadto z emocji oczyszczał, może nawet „sterylizował. Jeżeli zainteresował Cię ten temat, możesz poszukać informacji na ten temat w: http://www.atelier.org.pl/images/files/7a-Sztuka%20XX.pdf