Uncategorized

język polski I F4R

20.04.2020. Temat: Rozdwojony w sobie… Człowiek wobec świata i Boga w poezji baroku.

 Mikołaj Sęp Szarzyński żył w czasach burzliwych pod względem religijnym – obrady soboru trydenckiego, działania reformacji i kontrreformacji. Był obserwatorem świata zmagającego się z wojnami religijnymi, jako katolik zetknął się z luteranizmem, w Polsce obserwował walkę Kościoła katolickiego z reformacją. Te wszystkie doświadczenia powodowały, że poeta mógł czuć się zagubiony, rozdarty wewnętrzne, świadomy kruchości istnienia i niepewny swojej przyszłości. Wpłynęło to na egzystencjalne rozterki, sposób widzenia Boga, świata i miejsca człowieka w świecie.

Poezja metafizyczna – nurt utworów poruszający zagadnienia natury filozoficznej, religijnej i duchowej dotyczące sensu życia w perspektywie nieuchronnej śmierci.

motyw Vanitas  – motyw znany z biblijnej Księgi Koheleta, w której mowa o tym, że cały świat to „marność nad marnościami”. Jest to pojęcie oznaczające znikomość, bezwartościowość rzeczy s spraw ludzkich. Podkreśla on przemijalność, nietrwałość i nikłą wartość świata doczesnego i jego spraw.

  1. Zapoznaj się z informacjami dotyczącymi poety zawartymi w lekcji zamieszczonej na platformie e podręczniki:

https://epodreczniki.pl/a/watly-niebaczny-rozdwojony-w-sobie—mikolaj-sep-szarzynski/DIBvGFKaI

  1. Wysłuchaj a następnie przeczytaj Sonet IV: O wojnie naszej, którą wiedziemy z szatanem, światem i ciałem.
  2. Wykonaj polecenia 5.4 – 5.11
  3. Wysłuchaj a następnie przeczytaj Sonet V: O nietrwałej miłości rzeczy świata tego.
  4. Odpowiedz na pytania 7.1 – 7.7
  5. Zapisz wnioski w tabeli (lub innej formie) wg wzoru:
  Sonet IV Sonet V
Świat miejsce doczesnej egzystencji człowieka (podniebnej), ścierania się dwóch sił: dobra i zła pełen pokus, miejsce, gdzie człowiek musi zmagać się z żądzami. Wartości świata są nietrwałe (vanitas).
Człowiek    
Bóg    

Sonety – załącznik

  1. Przeanalizuj treści i komentarze dotyczące tematu zamieszczone w podręczniku.
  2. Podsumowanie

Mikołaj Sęp Szarzyński zapoczątkował nowy typ poezji ukazującej przeżycia człowieka pełnego rozterek, niepewnego, niespokojnego i wciąż poszukującego. Słabość istoty ludzkiej, jej rozdwojenie między pożądaniem przez duszę dobra a skłonnością ciała do grzechu zostały silnie uwydatnione. Szanse człowieka poeta widział w walce z pokusami i wrodzonymi skłonnościami. Niepokoje egzystencjalne, zagubienie jednostki w świecie, niepewność własnego losu oraz szukanie oparcia w Bogu stanowią główny temat sonetów Szarzyńskiego.

Pozdrawiam –  Katarzyna Nowak